Rosnąca presja pordzewiaczy w sadach

Ostatnie lata pokazały, że panujące warunki w czasie sezonu wegetacyjnego sprzyjają żerowaniu roztoczy. Szczególnie duży problem pojawił się w uprawach sadowniczych, gdzie zauważyć można rosnącą presję ze strony szpecieli, głównie pordzewiacza jabłoniowego oraz śliwowego. Walka z tymi szkodnikami nie należy do łatwych. Rynek nie daje dużej ilości rozwiązań w tym temacie, dlatego tym bardziej warto jak najwcześniej dobrać skuteczne rozwiązanie w walce z pordzewiaczami.

Wzrost znaczenia pordzewiaczy

Rozwojowi pordzewiaczy sprzyja wyższa temperatura szczególnie w okresie wiosennym i letnim. Ponadto coraz częściej obserwowane okresy upałów oraz suszy doprowadzają do zmian w ich biologii, co wpływa na wzrost ich szkodliwości. W wyniku tego cykl rozwojowy pordzewiaczy ulega skróceniu, co umożliwia pojawienie się kolejnych pokoleń. W ciągu jednego sezonu wegetacyjnego pordzewiacze mogą wytworzyć do 5 pokoleń. Brak decyzji o wprowadzeniu ochrony w momencie obecności pojedynczych osobników pordzewiacza spowoduje gwałtowny przyrost ich liczebności w przeciągu 10-14 dni. W takim przypadku na skuteczną ochronę może być już za późno.

Czy to jest pordzewiacz?

Pordzewiacz to gatunek z rodziny szpecieli. Z uwagi na wielkości rzędu 0,1-0,2 mm, nie jest widoczny gołym okiem. Stadium zimującym są dorosłe samice, które ukrywają się w spękaniach kory, pod pierwszą łuską pąków, między pąkami oraz w fałdach skórki na krótkopędach. Następnie w marcu i kwietniu opuszczają miejsce zimowania i rozpoczynają wysysanie soków na pierwszych elementach zielonych, sukcesywnie zajmując liście, zalążnie, działki kielicha oraz skórkę zawiązków owoców. W okresie letnim pordzewiacze spotkać można na spodniej stronie liści.

Szkodliwość pordzewiaczy w sadach

W wyniku żerowania pordzewiaczy obserwuje się matowienie, srebrzenie i łódeczkowate zwijanie liści. Natomiast od spodu liście brązowieją, co skutkuje ich opadaniem. Uszkodzeniu ulegają również elementy pędów, kwiatów i owoców. Zniekształcone owoce są charakterystycznie ordzawione, co obniża ich wartość handlową. Obecność pordzewiaczy na młodych drzewkach prowadzi do pogorszenia zimotrwałości oraz ograniczenia wzrostu i rozwoju. Konsekwencje ich obecności mogą wpływać na potencjał plonowania w kolejnym sezonie wegetacji.

Walka z pordzewiaczem nie kończy się na jednym sezonie. Stwierdzając obecność pordzewiaczy w tym roku konieczne będzie uwzględnienie i zaplanowanie zabiegów również w przyszłym sezonie wegetacyjnym.

W okresie letnim pordzewiacze spotkać można na spodniej stronie liści.

Zniekształcone owoce są charakterystycznie ordzawione, co obniża ich wartość handlową.

W walce z pordzewiaczem jabłoniowym skuteczność preparatu Ortus 05 SC utrzymywała się blisko przez 2 miesiące.

Zwalczanie pordzewiaczy i innych szpecieli

Badania wskazują, że najskuteczniejszą substancją w walce z pordzewiaczami jest fenpiroksymat z grupy fenoksypirazoli. Ta kombinacja dostępna jest w preparacie Ortus 05 SC, który umożliwia ograniczanie szkodliwości nie tylko pordzewiaczy, ale też innych gatunków roztoczy. Ortus 05 SC o działaniu kontaktowym i żołądkowym zapewnia wysoką skuteczność na wszystkie stadia ruchome szkodników, nawet licznie występujące.

Akarycyd Ortus 05 SC wykazuje działanie powierzchniowe na roślinę. W walce z pordzewiaczem jabłoniowym jego skuteczność utrzymywała się blisko przez 2 miesiące. Natomiast w przypadku pordzewiacza śliwowego czas ten wynosił 2 tygodnie. Obecnie trwają badania dotyczące rozszerzenia stosowania Ortus 05 SC w uprawie wiśni i czereśni.

Dawka zalecana środka wynosi 1,2-1,5 l/ha dla pordzewiacza jabłoniowego. Z kolei w sadzie śliwowym dawka ta powinna wynosić 1,25-1,5 l/ha. Należy pamiętać, aby zabieg przeciwko pordzewiaczom wykonać w odpowiednich warunkach: temperatura 15-25°C oraz wilgotność nie niższa niż 50%.

Artykuł reklamowy